فنجان قهوه ،نيمه ي ليمو ، گلي سپيد ‏
‏آمد زني و اين دو سه را روي ميز چيد‎‏
‏ بعدا در انتظار تو صد بار تا غروب‏
‏ پر زد کنار پنجره امّا تو را نديد‏
‏ شب از ميان خوشه ي انگورها گذشت‏
‏ قلبي براي حس غريبانه اي تپيد‏
‏ خورشيد از آشيانه ي خود سر کشيد و بعد‏
‏ همراه موج هاي رها قايقي رسيد‏
‏ مردي پياده شد که به دريا شبیه بود‏
‏ مردي که گنگ بود و کسي را نمي شنيد‏
‏ صبحي کنار ساحل دريا شروع شد‏
‏ صبحي به رنگِ آبي روشن پر از اميد‏
‏ زن روي ماسه هاي شني خواب رفت و مرد‏
‏ بر گيسوان روشن او دست مي کشيد‏
‏ او خواب روز فاجعه را ديد وناگهان‏
‏ مرغي ترانه خواند و زن از جاي خود پريد‏
‏ مرد عاشقانه رفت و بر روي ماسه ها‏
‏ طرحي مچاله از گل و پروانه را کشيد‏
‏ از روي ماسه ها گل و پروانه پر گرفت‏
‏ دريا که وحشيانه به دنبالشان دويد‏
‏ مرد از کنار زن شبهش رفته بود و باز‏
‏ از لابه لاي گريه ي زن باد مي وزيد‏
‏ او غمگنانه رفت و از او روي ميز ماند‏
‏ يک تکّه يادداشت و يک قفل بي کليد‏
‏ دريا شکاف خورد و جهان رفت زير آب‏
‏ فنجان قهوه نيمه ي ليمو گلي سپيد